2011’de patlak veren Suriye Savaşı sebebiyle 5,5 milyon kişi ülkesini terk etmek zorunda kaldı. Bugün yüzde 70’i kadın ve çocuk, 3,5 milyondan fazla Suriyeli, kayıpları ve umutlarıyla hayata devam etme gücünü, Türkiye’de, dilini bile bilmedikleri bu ülkede, buluyor. Oysa hepimiz, duygularımız, isteklerimiz ve mücadelemizde insan olmanın dilini paylaşıyoruz. Üstelik bazen tamemen aynı kelimeleri kullanıyor, #AynıDiliKonuşuyoruz.…
Keriman, 2013 yılında kocası Ömer ve 3 çocuğuyla beraber kaçak yollarla, sınırda uzun bir yol yürüyerek Mardin Kızıltepe’den Türkiye’ye giriş yapmış. Kocası Suriye’de beden eğitimi öğretmeni olan Keriman, savaş öncesinde mutlu bir hayatları olduğundan bahsediyor: “Eşim Ömer Suriye’de bir kulüpte çalışıyordu. İyi ve mutlu olduğu bir işi vardı. Sonra savaşla birlikte herkes gibi bizim de…
Felak Ahmet 46 yaşında. Afrin’deki köyünden Halep’e gelin gelmişti, komşularına ufak tefek şeyler dikiyor, terzilik yapıyordu. Her şeyin başında çocukları vardı. Her şey onlar okusun, daha iyi şartlarda yaşasın diyeydi ama üniversite mezunu olmaları için onca emek verdiği oğulları şimdi bir tekstil atölyesinde işçi olmuşlardı. “Yeniden üniversiteye dönebilmeleri için gerekirse gece gündüz çalışırım,” diyor ama…
Sophiya Fattouh 36 yaşında, Halep’te doğup büyüdü. On yedi yaşındayken ortaokul yıllarından beri tanıdığı Basil’le evlendi. Üç çocukları oldu. Savaş çıkmadan önce Halep Üniversitesi’nde İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümüne başlamış ama ancak bir sene devam edebilmişti. Kocası ve çocuklarıyla birlikte her fırsatta Suriye’yi gezmişler; Şam, Hama, Humus, gibi birçok şehri görmüşlerdi. Yazları ve hafta sonları…
Fatma Al Mıtlı 30 yaşında, Rakkalı, evli, bir çocuğu var ama kocası ve oğlu şimdi uzaktalar. İstanbul’da annesinin yanında, kardeşleriyle beraber yaşıyor. Dört odalı bu evde 13 nüfus kalıyorlar. Belki de Rakkalı oldukları için Haleplilerden daha geç, 2015 yılında gelmişler Türkiye’ye. Yazı: Bülent Kale / Fotoğraf: Umut Kaçar / Video: Caner Özgül Fatma’ya üzerindeki yöresel…
İlham Reşit, henüz 35 yaşındaki 4 çocuk annesi bu güçlü, bu güzel kadın bize hafif tertip bir hayat dersi de veren hikâyesini anlattı. Ama anlattığı hikâyenin bir lezzeti de vardı. Sanki insanın canına dokunan bir Suriye, bir savaş, bir yol filmiydi: Şehre bombalar yağıyor, bir çocuk hastaneye kaldırılıyor, bir dede son nefesini veriyor, bir anne…
Onlarınki imkansız bir aşk hikayesi. Biri Arap Alevi. Diğeri Sünni. Yani bugün Suriye’de karşı karşıya gelen iki kesimden… “Arap Baharı’nın ilk günlerini internetten takip ediyorduk” diyorlar ve ekliyorlar “Bizim ülkemize geleceği aklımızın ucuna gelmezdi” Şam’da üniversitede okurken tanışmışlar. Ama muhalif sesler çıkınca, olaylar başlayınca Afrin’e kaçmışlar. Bu süreç onları daha da yakınlaştırmış. Gece karanlığında kayıkla…
Adana’nın Çaputçu mahallesinde, mevsimlik tarım işçisi ailelerin barındığı çadır kampı; boylu boyunca sarı otların içindeydi. Diğer yandaki su kanalına komşu çadırlar tek bir tarafa konumlanmıştı. Bu çadırların pek çok şeyi içeren bir hikâyesi vardı. Kimi senelerdir oradaydı, kimi son üç yıldır, kimi ise 20 gündür. Ancak hepsinde ortak olan bir hayat memat meselesi, hayatı kazanmak…
Halime ve ailesi Türkiye’ye kısa bir süre önce geldi. O ve eşi İsmail, 2 yaşındaki oğulları Veli ile daha önce Deyrezzor’da yaşıyorlardı. Halime ve İsmail, savaş yüzünden birinci sınıfın sonunda terk etmek zorunda kaldıkları üniversitede tanıştı ve 3 yıl önce evlendi. Yaşadıkları yeri bırakmama kararındaydılar. Ancak savaş ve beraberinde gelen yıkım, hayat pahalılığı, işsizlik, altyapı…
Ayla, iki çocuğu, eşi ve büyük hanım ile 4 yıl önce Akçakale sınırından Türkiye’ye gelmiş. Çatışmaların yaşadıkları kasabaya ulaştığını işittiği günden bu yana birçok zorluk atlatmış. Bu süre içerisinde en büyük tedirginliği çocuklarının güvenliği olmuş. “Hiçbir zaman memleketimizdeki gibi olmayacak, biliyorum” diyor ve savaş kalıcı olarak bittiğinde, dönebilecekleri yollar açıldığında Suriye’ye dönmenin hayalini kuruyor. En…
